18.03.20

Στην εποχή του Κορωνοϊού μένουμε σπίτι. Μένουμε σπίτι για να προστατεύσουμε τους σημαντικούς άλλους της ζωής μας και να προστατευτούμε κι εμείς οι ίδιοι. Μένουμε σπίτι ακόμα και αν δεν έχουμε κοντινούς ανθρώπους που ανήκουν στον ευάλωτο πληθυσμό. Ο εγκλεισμός είναι ένα μέτρο που μπορεί να φαίνεται ακραίο, είναι ένα μέτρο που μπορεί να είναι ακραίο, αλλά οι γνώσεις που έχουμε πάνω σε αυτό τον καινούργιο ιό είναι ελάχιστες και στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε αν το να μένουμε σπίτι είναι αναγκαίο ή όχι. Το σίγουρο είναι ότι το lockdowm είναι ένα μέτρο που μας επιβλήθηκε και μαζί του μας επέβαλλε τον εγκλεισμό στο σπίτι για διάστημα με αβέβαιο τέρμα.

 

Η μοναδικότητά μας ως άτομα, τα προσωπικά μας βιώματα, καθώς και οι συνθήκες ζωής στις οποίες μας βρήκε ο εγκλεισμός καθορίζουν κατά ένα μεγάλο μέρος το πώς τον βιώνουμε. Αλλοι αντιδρούμε με άρνηση και επαναστατούμε απέναντι στα μέτρα. Μπορεί να βιώνουμε συναισθήματα αμφιβολίας, θυμού, οργής και μπορεί να παρουσιάζουμε μια τάση επανάστασης απέναντι στην εξουσία. Αλλοι πάλι κλεινόμαστε στα σπίτια και στον φόβο μας ελπίζοντας όλο αυτό να περάσει γρήγορα. Τότε μπορεί να βιώνουμε, φόβο απώλειας, φόβο επικείμενου θανάτου, απόγνωση, απελπισία… Σε αυτή την περίπτωση το έξω φαντάζει απειλητικό στο παρόν. Έξω εκεί υπάρχει μία αίσθηση ότι ο κόσμος δεν είναι πια ασφαλής. Βλέπει κανείς αυτή τη διαφορετική αντιμετώπιση του εγκλεισμού όταν οι άνθρωποι διασταυρώνονται στο δρόμο, στο σούπερ-μάρκετ, στο φαρμακείο… Ο φόβος φαίνεται στο βλέμμα εκείνων που όταν συναντιόνται κάνουν πίσω, αλλάζουν πεζοδρόμιο, στρίβουν, αλλάζουν πορεία, ενώ κάποιοι προσπερνούν ή πλησιάζουν τόσο κοντά, αψηφώντας όλο αυτό που συμβαίνει σαν να μην τους αγγίζει.

 

Όλα αυτά τα συναισθήματα της μίας και της άλλης πλευράς μπορεί να συνυπάρχουν μέσα μας δημιουργώντας μία καινούργια θέση, μια θέση που εμπεριέχει την αμφιβολία, τον θυμό αλλά και τον φόβο. Μια θέση που εμπεριέχει και τις δύο πλευρές. Προσωπικά τοποθετούμε σε αυτή την κατηγορία. Συχνά μπαίνω στην μία ή στην άλλη θέση πολλές φορές μέσα στην ίδια μέρα. Από τον φόβο, μπαίνω στο «τίποτα δεν θα μας συμβεί» κι έπειτα γυρνάω πάλι στον φόβο… Όμως νομίζω ότι μέσα μου υπερισχύει η ρήση «Ο φόβος φυλάει τα έρμα» και τελικά πιάνω τον εαυτό μου να νοιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια στο σπίτι μου, παρά έξω στον κόσμο και αυτό είναι που με φοβίζει ακόμα περισσότερο. Το να βιώνω τον έξω κόσμο ως ένα απειλητικό μέρος μου είναι πρωτόγνωρο και δεν νιώθω άνετα μαζί του. Όταν βγαίνω από το σπίτι, ανάλογα με το από ποια πλευρά βλέπω τον κόσμο, κάποιες φορές νοιώθω ελευθερία. Τότε αναπνέω ελεύθερα και αισθάνομαι απόλυτα υγιής, ασφαλής και ευτυχής που συναντάω την άνοιξη στα λουλούδια και τα δέντρα που ανθίζουν, στο κελάϊδισμα των πουλιών, στις μυρωδιές της γης. Αλλοτε πάλι δυσκολεύομαι να αναπνεύσω από φόβο μην τυχών εισπνεύσω και τον ιό μαζί με το οξυγόνο. Επιλέγω συχνά λοιπόν να μένω περισσότερο μέσα, γιατί έτσι τελικά αισθάνομαι καλύτερα και προσπαθώ να χωρέσω μέσα μου όλα αυτά που μου συμβαίνουν, όλες τις αγωνίες και τις ανασφάλειες, όλα τα συναισθήματα που αναδύονται, τα δύσκολα αλλά και τα ωραία. Είναι στιγμές, είναι μέρες ολόκληρες που είναι πραγματικά δύσκολες. Τις μέρες αυτές νιώθω σαν να μην περνάνε οι ώρες. Τις μέρες αυτές νοιώθω ότι δεν μπορώ να συνδεθώ ουσιαστικά με κανέναν. Είναι τότε που επικρατεί ο φόβος και η αίσθηση ότι σίγουρα είμαι άρρωστη, ότι τίποτα δεν μπορώ να κάνω για αυτό, ότι δεν έχω τον έλεγχο. Ναι είναι αλήθεια. Δεν έχω τον έλεγχο. Τον έλεγχο αυτές τις μέρες τον έχει ο φόβος. Είναι αυτός που με ορίζει. Είναι πάλι άλλες μέρες που νοιώθω ήρεμη και απολαμβάνω τον εγκλεισμό μένοντας στο σπίτι με τους αγαπημένους μου. Εκείνες τις μέρες μένω στο παρόν και βιώνω τον εγκλεισμό σαν να εμπεριέχει πολλές δυνατότητες για μαζί, πολλές δυνατότητες για σύνδεση με την οικογένειά μου. Αυτές τις στιγμές ο εγκλεισμός φαντάζει σαν να μου παρέχει μια ελευθερία και μία χαρά που δεν είχα προηγουμένως, την ελευθερία να ορίζω τον χρόνο μου χωρίς οι δραστηριότητες να ορίζουν το πρόγραμμά μου και τη χαρά να κάνω τα πράγματα με τον ρυθμό μου! Τότε αισθάνομαι ότι έχω την ευκαιρία να κάνω νέες επιλογές από την αρχή και ότι μπορώ να επιλέγω να είμαι λιγότερο στη δράση και περισσότερο στην παύση, στην απόλαυση και τελικά σε αυτό που έχω πραγματικά ανάγκη.

 

Μένω έτσι να αφουγκράζομαι όλα όσα αναδύονται μέσα μου, ωραία και άσχημα, προσπαθώντας να μην τα λογοκρίνω. Μένω έτσι να αναρωτιέμαι πώς πειθαρχώ με τόση σύνεση στην επιβολή. Μένω να αναρωτιέμαι πώς στιγμές, στιγμές αγκιστρώνει τόσο ισχυρά ο φόβος μέσα μου που με κάνει να υπακούω χωρίς να κρίνω… που με κάνει να διακρίνω δύσκολα το φως μέσα στο σκοτάδι. Αφουγκράζομαι και αποδέχομαι ότι μπορούν να συνυπάρχουν όλα αυτά μαζί, το φως και το σκοτάδι, ταυτόχρονα, και ότι είναι εντάξει να αλλάζω διάθεση πολλές φορές μέσα στη μέρα. Είναι εντάξει να πηγαίνω από τη χαρά στον φόβο, από την απελπισία στην ελπίδα….

 

Ελπίζω λοιπόν μέσα σε αυτό τον άχρονο χρόνο να μάθω να αντέχω τη δυσκολία μου, να μάθω να στέκομαι στα σκοτάδια μου, να μου επιτρέπω να αναπνέω ελεύθερα μέσα στον εγκλεισμό μου, να μου επιτρέπω να απολαμβάνω στην καθημερινότητά μου, να δίνω χρόνο και αξία σε αυτά που μου συμβαίνουν, να παίρνω και να μου δίνω χρόνο. Να κάνω τα πράγματα με αργό ρυθμό για να προλαβαίνω να ανασαίνω, να ανασαίνω ελεύθερα. Και πάνω από όλα, ελπίζω όταν τελειώσει όλο αυτό να έχουμε όλοι μας όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Η εποχή του κορωνοϊού είναι σίγουρο ότι θα μας σημαδέψει. Θα αφήσει το σημάδι του στην ιστορία του κόσμου αλλά και στην προσωπική ιστορία του καθενός μας.

 

Βένια Δεληκατερίνη

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Ψυχοδραματίστρια

Level 2 Aware Parenting Instructor & Trainer