Η περίοδος του εγκλεισμού μπορεί να οριστεί ως μία περίοδος μετάβασης. Κατά την διάρκεια της ζωής μας βρισκόμαστε συχνά σε μεταβατικά στάδια. Είναι όμως από τις φορές όπου μπορούμε να μιλάμε για την ύπαρξη μίας συλλογικής μετάβασης στην ανθρωπότητα. Οι αλλαγές που γεννιόνται μπορεί να γράψουν τόσο στην προσωπική ιστορία του καθενός μας, όσο και στην ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κατά την διάρκεια της πανδημίας μπορεί να αναθεωρήσουμε πράγματα από το παρελθόν μας. Μπορεί να αναλογιστούμε τι κρατάμε και τι αφήνουμε από την ζωή που μέχρι τώρα βιώναμε. Μπορεί να αναθεωρούμε ή και να εδραιώνουμε νέες συνήθειες, σχέσεις, επαγγελματικές ιδέες, στάσεις ζωής. Αυτές οι ατομικές αλλαγές μπορεί να φέρουν μία συλλογική αλλαγή και μπορεί αυτή η συλλογική αλλαγή να εμπεριέχει ένα μεγαλύτερο νοιάξιμο για τον εαυτό και για τον κόσμο ολόκληρο. Μπορεί ακόμα αυτή η αλλαγή να εμπεριέχει μία μεγαλύτερη ενδοσκόπηση και να μας φέρει πιο κοντά σε αυτά που τελικά αναβλύζουν αυθεντικά από μέσα μας.

 

Από αυτή την περίοδο κρατάω πολύ τους ανθρώπους που μέσα στον εγκλεισμό τους ήταν με προσοχή έξω στο δρόμο, στις πλατείες της γειτονιάς, στα πάρκα. Κρατάω έναν πιο φυσικό τρόπο να υπάρχουμε εκεί έξω ως άνθρωποι, ως όντα κοντά στη φύση. Προτιμώ αυτό τον τρόπο από τον προϋπάρχων. Από το να είμαστε κλεισμένοι σε ένα γυμναστήριο και να ιδρώνουμε πάνω σε ένα μηχάνημα. Από το να είμαστε κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας και συνεχώς να τρέχουμε να προλάβουμε πηγαίνοντας από δραστηριότητα σε δραστηριότητα. Από το να θωρούμε τον κόσμο πίσω από το τζάμι του παρμπρίζ μας πηγαίνοντας στη δουλειά μας ή ακόμα και στο κοντινό μας μαγαζάκι για να αγοράσουμε τσιγάρα.

 

Η περίοδος του εγκλεισμού έφερε ξανά τον άνθρωπο σε καθημερινή επαφή με τη φύση. Τα πάρκα και οι γειτονιές γεμίζουν τα απογεύματα από παιδιά που παίζουν, από παιδιά που τρέχουν ανέμελα πάνω στα ποδήλατά τους, από ενήλικες που στήνουν ένα αυθόρμητο παιχνίδι βόλεϊ, από ζευγάρια που κάνουν μαζί τη γυμναστική τους στο γρασίδι, από ανθρώπους που κάνουν διαλογισμό στο πάρκο κάτω από τον ήλιο ή κάτω από τη σκιά του δέντρου, από ηλικιωμένους που συζητούν καθισμένοι αντικριστά στις δύο άκρες από το παγκάκι, από ανθρώπους, όλων των ηλικιών, που απλά περπατάνε στη γειτονιά, από ανθρώπους που προτιμούν να πάνε μια βόλτα με το ποδήλατο, από ανθρώπους που σέβονται τα όρια ταχύτητας και κυκλοφορούν στις γειτονιές με προσοχή και σεβασμό προς τους πεζούς και τους ποδηλάτες.

 

Από αυτή την περίοδο και τις απογευματινές μου βόλτες πάνω στο ποδήλατο κρατάω τους ανθρώπους που σταματούσαν το αυτοκίνητό τους στη διάβαση ή και στο δρόμο για να περάσει ο γονιός με το παιδί του πάνω στο καρότσι, για να περάσει ο ποδηλάτης. Κρατάω τους οδηγούς που δεν πετάγονταν με φούρια από τα στενά για να προλάβουν να περάσουν, αλλά στέκονταν και περίμεναν τον πεζό να περάσει πρώτος! Κρατάω τα χαμόγελα άγνωστων ανθρώπων όταν τυχαία συναντιόνταν τα βλέμματά μας στο δρόμο, χαμόγελα που βίωνα σαν χάδι στην ψυχή μου. Κρατάω το σεβασμό που βίωσα όλο αυτό το διάστημα. Το σεβασμό από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο, το σεβασμό από τον άνθρωπο για τη φύση, το σεβασμό από τον άνθρωπο για τον ίδιο του τον εαυτό και τις ανάγκες του. Κρατάω το ΝΑ ΕΙΜΑΙ σε αντίθεση με το να κάνω. Κρατάω το να μένω, να στέκομαι, να αντέχω να είμαι με τη δυσκολία μου ή με ότι κουβαλάω κάθε φορά μέσα μου. Κρατάω ακόμα ένα νοιάξιμο. Ένα χέρι βοήθειας από έναν άγνωστο όταν είσαι σε δυσκολία εκεί που δεν το περιμένεις.

 

Ας είναι αυτή η περίοδος μία μετάβαση σε μία επόμενη μέρα που μπορεί να έχει μέσα της περισσότερο σεβασμό, συνεργασία, ενσυναίσθηση, αρμονία και περισσότερη ισορροπία.

 

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Ψυχοδραματίστρια

Level 2 Aware Parenting Instructor & Trainer